به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر،‌ رئیس هیات مذاکره کننده هسته ای ایران پس از ورود به وین در فرودگاه این شهر در جمع خبرنگاران افزود: ما وارد مرحله آخر مذاکرات شدیم. فکر می کنم همانطور که از ابتدا گفتیم در صورتی که طرف مقابل اراده سیاسی برای رسیدن به راه حل داشته باشد، پیشنهادهای متعددی برای اینکه اطمینان حاصل شود، برنامه هسته ای ایران صلح آمیز است، وجود دارد و مطرح شده است .

ظریف افزود: این پیشنهادها می تواند یک راه حل و یا راه حل های متعدد بسیار مناسبی را ارائه دهد . لذا هنوز این امکان هست در صورتی که طرف مقابل ، اراده سیاسی را برای اتخاذ تصمیم سخت برای اینکه ارائه خط قرمزهای بی معنا که برای خوشامد گروه های فشار است، کمکی نه به حل مشکل می کند و نه کمکی به عدم اشاعه.

وزیر امور خارجه تاکید کرد: ما با این هدف به وین آمده ایم که انشاء الله با تلاش تا روز آخر به نتیجه مناسب که منافع مردم ایران در آن لحاظ شده باشد و حقوقشان محترم شمرده شده باشد، اگر نگرانی مشروعی هم جامعه بین المللی دارد، رفع شده باشد، به این راه حل برسیم .

رئیس دستگاه دیپلماسی کشورمان، تصریح کرد: یقین دارم مردم ایران چه کسانی که در گفته ها و نوشته هایشان از مذاکرات حمایت کردند و چه آنها که نقد می کنند، در دلشانٰ امیدشان سربلندی کشور از این مذاکرات بوده است . یقین دارم حتی منتقدین، ما را از دعای خیرشان محروم نکرده اند و امیدوارم این روش ادامه داشته باشد.

وی تصریح کرد: اطمینان می دهم اگر بتوانیم به راه حلی برسیم که منافع کشور و مردم را لحاظ کند به توافق می رسیم. اگر بر اثر زیاده خواهی طرف مقابل، راه حل به دست نیاید، دنیا متوجه شده است که جمهوری اسلامی ایران به دنبال راه حل، تفاهم و تعامل سازنده است و از حقوق و عزت و سربلندی کشور دست برنمی دارد.

وزیر امور خارجه گفت: آنچه برای این هفته لازم است این است که با اعتماد به نفس ، همه گروه ها و افراد کاری کنند که با نشان دادن همدلی و وحدت ملی نتیجه هر چه باشد چه توافق باشد و چه ایستادگی در برابر زیاده خواهی، روز سوم آذر انشاالله پیروزی ملی در رسیدن به اهدافی باشد که از این مذاکرات به دنبال آن بودیم؛ توافق در صورتی که توافق امکان پذیر باشد و نشان دادن عزم ایران برای پیگیری حقوقش بر اساس اصول تعامل و همکاری و مقاومت در برابر زیاده خواهی.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر پایگاه اینترنتی «فارن افرز» در گزارشی به قلم سیگورد نابوئر، تحت عنوان «‌حسرت هسته ای عربستان سعودی، لزوم کمک واشنگتن به ریاض در رقابت هسته ای با ایران»‌ نوشت:‌

کاملا واضح و روشن است که تصور کنیم دولت عربستان سعودی از مشاهده شواهد موجود مبنی بر حصول پیشرفت در مذاکرات هسته ای میان ایران و ‌آمریکا، احساس نارضایتی و خشم کند. در واقع در حالی که ایران، رقیب منطقه ای ریاض به کسب مشروعیت بین المللی بر سر برنامه هسته ای خود نزدیک می شود، به نظر می رسد اهداف و بلندپروازی های هسته ای خود عربستان به طور کامل متوقف و راکد شده است:‌ توافقنامه هسته ای پیشنهادی آمریکا و عربستان سعودی به مدت شش سال است که به حال رکود در آمده است و این مذاکرات معوقه، تنها یکی از چندین مسئله مختلف است که در سالیان اخیر به مناسبات میان ریاض و واشنگتن خدشه وارد کرده است.

به وضوح مسئله هسته ای به ویژه به معضلی برای عربستان سعودی تبدیل شده است که می کوشد در گردونه رقابت در زمینه پیشرفت های علمی و دستاوردهای فنی و نیز کسب موقعیت و وجهه منطقه ای به هیچ وجه از ایران عقب نماند . ولی این نیز به مشکلی برای آمریکا تدیل شده است که در بحبوحه نیاز مبرم به کمکهای عربستان سعودی در حل و فصل مناقشات و بحران های کنونی در عراق ، اسرائیل و سوریه ، نمی تواند از ریاض دل بکند .

مذاکرات هسته ای آمریکا و عربستان سعودی در سال 2008 و پس از آن آغاز شد که کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه وقت آمریکا، و سعود الفیصل، همتای عربستانی وی، در زمینه همکاری دوجانبه در بخش انرژی هسته ای، یادداشت تفاهم امضا کردند.

در آن زمان، بسیاری از ناظران تصور می کردند، دو کشور در حال تشکیل ستون تازه ای برای مشارکت و همکاری های راهبردی دیرینه هشتاد ساله خود هستند.

پس از آن عربستان بلافاصله اعلام کرد قصد دارد با ساخت شانزده نیروگاه هسته ای به ارزش تقریبی 112 میلیارد دلار، به دارنده بزرگ ترین برنامه هسته ای غیر نظامی در جهان تبدیل شود و برای جمعیت رو به رشد این کشور، ده ها هزار فرصت شغلی با درآمد بالا ایجاد کند.

ریاض بلندپروازی های هسته ای خود را با استناد به وابستگی این کشور به صادرات نفت و گاز توجیه کرده است  که حدود هشتاد درصد از درآمدهای ملی این کشور را تامین می کند. اگر عربستان سعودی بتواند تقاضای فزاینده خود را به انرژی از طریق انرژی هسته ای برآورده سازد، دیگر نیازی ندارد تا فروش نفت خود را در بازارهای بین المللی مهار کند .

اما قبل از آنکه عربستان بتواند از تولید نخستین وات از انرژی هسته ای خود لذت ببرد، لازم است شرکایی پیدا کند تا مایل باشند به این کشور در ساخت زیرساخت ها و تاسیسات هسته ای کمک کنند و در اوضاع کنونی به نظر نمی رسد آمریکا چندان تمایلی به ایفای این نقش داشته باشد.

واشنگتن اعلام کرده  است ابتدا باید با ریاض بر سر پایبندی این کشور به قانون انرژی اتمی مصوب سال 1954 به توافق برسد. 

در این قانون آمریکایی، ضوابط تجارت هسته ای مصوب و تدوین شده است، اما تلاش ها در زمینه مذاکره هسته ای با ریاض بر سر این مسئله که آیا عربستان سعودی، مشمول بند موسوم به «استاندارد  طلایی» می شود یا خیر با رکود رو به رو شده است.

ریاض در صورت شمول در این بند، از غنی سازی اورانیوم یا بازفرآوری پلوتونیوم، منع خواهد شد.

منابع آشنا به روند مذاکرات می گویند ریاض چنین استدلال کرده است که بند استاندارد طلایی، بیانگر اقدام غیر قابل قبول در پایمال کردن حقوق و حاکمیت ملی این کشور محسوب می شود و تاکید دارد پیمان ان پی تی که عربستان سعودی آن را امضا کرده است ، بر حقوق مصرح کشورها در گسترش انرژی هسته ای تاکید دارد .

به نظر می رسد کاخ سفید تا کنون از هر گونه مصالحه با ریاض در این زمینه خودداری کند. برابر گزارش رسانه ها باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، در طول مذاکرات اخیر با مقامات سعودی، به طور کامل از پرداختن به این موضوع اجتناب ورزیده است.

از طرفی اگر عربستان نتواند با واشنگتن در زمینه همکاری هسته ای به درک مشترکی برسد، به جای آن برای توسعه برنامه هسته ای خود، احتمالا به سمت یافتن شرکای دیگر از جمله فرانسه یا روسیه گرایش پیدا خواهد کرد.

ژانویه گذشته و در طول سفر رسمی فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه، به ریاض،‌ شرکت فرانسوی آروا، بزرگ ترین شرکت هسته ای جهان، با هدف توسعه مهارت های فنی و صنعتی شرکت های محلی سعودی، با پنج شرکت این کشور یادداشت تفاهم امضا کرد.

افزون بر آن، سرگئی کرینکو، مدیر اجرایی روس اتم روسیه، در ماه جولای اعلام کرد، مسکو و ریاض در اواخر امسال توافقنامه ای در زمینه همکاری های هسته ای غیر نظامی امضا می کنند . اگر عربستان سعودی این توافقنامه ها را امضا کند، به شرکت های آمریکایی و شاید در سطح گسترده تر به روند مشارکت راهبردی دو کشور، آسیب های سنگین وارد شود.